Coma tinta negra nun anaco branco de saba vella… Eu soñei...
Soñei naquel anaco branco… Na procura da súa peza enteira…
E baixo a sombra dunha árbore senlleira… Ceibe do ar e os seus ventos… Escrava das trebas do tempo… Fun viaxeira de días enteiros…
Paseniño fun espertando… E mentres as carnes daquela rapaza, ancorada a un camiño incerto… Tornábanse muller… Facíanse nai… Os soños coa terra fóronse mesturando…
Hoxe xa non quedan anacos brancos de sabas vellas… Só cores en lenzos sen nome… Só ollos abertos… Sendeiros que fai tempo deixaron de ser forasteiros…
Hoxe, lonxe daquela árbore senlleira… Da súa sombra esquecida… Ceibe do ar e os seus ventos… Escrava das trebas do tempo… Sigo a ser viaxeira de días enteiros…
